ಹನಿ ಹನಿ ಕಹಾನಿ

ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಮೇಲಿನ ಗುಡ್ಡೆಯ ಪುಟ್ಟ ದಿಣ್ಣೆ ಹತ್ತಿ ಕೂತಿದ್ದೆವು. ಈಗಷ್ಟೇ ಹನಿದರೂ ನೀಲಿ ಮೋಡಕ್ಕೆ ದಣಿವಿಲ್ಲ. ಆತ ಮೆಲ್ಲ ಗುನುಗುತ್ತಿದ್ದ. ಯಾವುದೋ ಘಜಲ್ ಸಾಲುಗಳು...ನಮ್ಮ ಎದುರಿಗಿದ್ದದ್ದು ಮೊದಲು ದಟ್ಟ ಕಾಡಾಗಿದ್ದ ಈಗ ರಬ್ಬರ್‌ ತೋಟವಾಗಿರುವ ಎತ್ತರ ತಗ್ಗಿನ ಭೂಮಿ. ಆಗ ಸಂಜೆ ಆರರ ಹೊತ್ತು, ಮಳೆಯ ಕಾರಣ ಇನ್ನೂ ಕತ್ತಲಾದಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ‘ ಈಗ ಜೋರು ಮಳೆ ಬಂದ್ರೆ ಕಷ್ಟ ಅಲ್ವಾ? ’ ನಾನಂದೆ. ಹೂಂ..ಅಂದ. ಗುನುಗುತ್ತಿದ್ದ ಘಜಲ್‌, ಒಮ್ಮೆ ನಿಂತು ಮತ್ತೆ ಸಣ್ಣ ಶಿಳ್ಳೆಯೊಂದಿಗೆ ಮುಂದುವರಿಯಿತು. ‘ ನಾವು ಇಂತದ್ದೇ ಜಾಗ ನೋಡಿ ಇಲ್ಲೇ ಮೂಡಬಿದ್ರೆ ಹತ್ರ ಒಂದು ಜಾಗ ಮಾಡಿದ್ರೆ ಹೇಗೆ? ’ ಮತ್ತೆ ಘಜಲ್‌ಗೆ ಅರ್ಧವಿರಾಮ. ಅವ ಉತ್ತರಿಸಲಿಲ್ಲ. ಗುನುಗು ಮುಂದುವರಿಯಿತು. ಒಂಥರಾ ಮುಖ ಮಾಡಿ ಹೇಳಿದ,‘ ಈಗೀಗ ಬರವಣಿಗೆ ಯಾಕೋ ಕೈ ಹಿಡೀತಾ ಇಲ್ಲ’. ಮತ್ತೆ ಹಾಡು ಮುಂದುವರಿಯಲಿಲ್ಲ. ‘ ಹೌದು, ರಸವೇ ಇಲ್ಲದೆ ಒಣಗಿದ ಹಾಗಿರುತ್ತದೆ’ ನಾನಂದೆ. ಆತ ಮತ್ತೆ ಮೌನವಾದ. ಆಯ್, ತಲೆ ಮೇಲೆ ದಪ್ಪ ಹನಿ ಬಿತ್ತು. ದೂರದಲ್ಲಿ ನವಿಲಿನ ಕೇಕೆ, ‘ಇಲ್ಲೇ ಎಲ್ಲೋ ನವಿಲಿರ್‍ಬೇಕು, ಬಾ ಮರದಡಿಗೆ ನಿಂತರೆ ಕಾಣಬಹುದು. ನವಿಲು ಕುಣಿಯುವುದು ಭಾರೀ ಚಂದ. ನಾನಿದುವರೆಗೆ ನೋಡಿಲ್ಲ’ ಅಂದ . ನಾನು ಹಿಂಬಾಲಿಸಿದೆ. ಮರದಡಿ ನಿಂತೆವು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಬರಾ..ಅಂತ ಸುರಿದ ಮಳೆಗೆ ನಾನು ಪೂರಾ ಒದ್ದೆ. ಅವನತ್ತ ನೋಡಿದೆ, ಅವ ಕಾಡ ಕಡೆಗೇ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ. ಮೈಯಿಂದ ನೀರಿಳಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ಆ ರಾತ್ರಿ ಯಾಕೋ ಅವ ಮೌನವಾಗಿದ್ದ.....